فریادهای خاموش احواز؛ شکنجه سیستماتیک پرده از چهره سرکوبگر اشغالگران برمی‌دارد
مناهضون
برای چندین دهه، مردم احواز تحت سیاست‌های سرکوب‌گرایانه و سازمان‌یافته مقامات اشغالگر جمهوری اسلامی قرار داشته‌اند. هدف از این سیاست‌ها، محو هویت ملی و فرهنگی احواز بوده است. این سرکوب تنها به تبعیض سیاسی و اقتصادی محدود نمی‌شود، بلکه دامنه آن به نقض فاحش حقوق بشر از جمله بازداشت‌های خودسرانه، شکنجه‌های وحشیانه، اعدام‌های میدانی و بی‌توجهی عمدی پزشکی به زندانیان نیز کشیده شده است.
الگوهای سیستماتیک شکنجه و نقض حقوق بشر:
قتل زیر شکنجه: یکی از وحشتناک‌ترین جنایات، مرگ معصومه هویزات، مادر دو فرزند، در زندان سپیدار احواز بر اثر ضرب و شتم شدید است. منابع حقوق بشری گزارش داده‌اند که هویزات به اتهامی ساختگی بازداشت شد و سپس با جراحات وخیم به بیمارستان منتقل و در نهایت جان باخت. این حادثه خشم گسترده بین‌المللی را برانگیخت و سازمان‌های حقوق بشری خواستار تحقیق فوری و محاکمه عاملان آن شدند.
سرکوب اعتراضات مردمی و شکنجه بازداشت‌شدگان: اعتراضات متعدد در احواز با موج گسترده‌ای از دستگیری‌ها همراه بوده است. شهادت بازماندگان، حکایت از شکنجه‌های وحشیانه از جمله ضرب و شتم با کابل‌های فلزی، حبس در سلول‌های شلوغ و شوک الکتریکی دارد. همچنین، گزارش‌ها موارد خودکشی زندانیانی را که تاب تحمل قساوت شکنجه‌های روانی و جسمی را نداشتند، مستند کرده‌اند.
اعدام‌های میدانی و محاکمات نمایشی:
مقامات اشغالگر جمهوری اسلامی، فعالان احوازی را بدون محاکمه عادلانه اعدام می‌کنند و رهبران فرهنگی و سیاسی برجسته را هدف قرار می‌دهند. از جمله قربانیان می‌توان به ناجی سواری، ماهر دسمومی و احمد دغاغله اشاره کرد که قبل از اعدام در زندان شیبان، تحت شکنجه‌های طولانی قرار گرفتند. این اقدامات، نقض آشکار قوانین بین‌المللی است.
روش‌های رایج شکنجه در زندان‌های جمهوری اسلامی در احواز:
_ آویزان کردن طولانی‌مدت: با هدف تحلیل بردن جسم و شکستن اراده زندانی.
- ضرب و شتم با کابل‌های فلزی؛ به ویژه بر روی نقاط حساس بدن
- شوک الکتریکی: برای وادار کردن بازداشت‌شدگان به اعترافات اجباری.
- محرومیت از خواب: به عنوان ابزاری برای شکنجه روانی.
- بی‌توجهی عمدی پزشکی: شامل محرومیت یا تعویق عمدی درمان که گاه به مرگ منجر می‌شود.
بی‌توجهی پزشکی و آزار و اذیت مستمر:
بسیاری از زندانیان سیاسی در احواز از بیماری‌های مزمن رنج می‌برند، اما از دریافت مراقبت‌های پزشکی مناسب محروم هستند. مدیریت زندان‌ها عمداً از بی‌توجهی بهداشتی به عنوان سلاح تنبیهی استفاده می‌کند، در حالی که محدودیت‌های شدید بر ملاقات‌های خانوادگی اعمال شده و زندانیان از حق دسترسی به وکیل محروم هستند.
شهادت‌های تکان‌دهنده از داخل بازداشتگاه‌ها:
مصطفی هلیجی، شاعر احوازی، جزئیات شکنجه‌های خود را روایت کرده است؛ از جمله ضرب و شتم شدید با کابل، لگد زدن به نقاط حساس و آویزان شدن برای مدت طولانی به منظور گرفتن اعترافات دروغین. گزارش‌های حقوق بشری نیز نشان می‌دهند که بازداشت‌شدگان در زندان شیبان بیش از ۱۰۰ روز را در شرایط غیرانسانی گذرانده و بارها مورد تجاوز و آزار قرار گرفته‌اند.
ابعاد حقوقی و فراخوان بین‌المللی:
این اقدامات نقض آشکار میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، کنوانسیون منع شکنجه و سایر کنوانسیون‌هایی است که جمهوری اسلامی امضا کرده است. با وجود محکومیت‌های مکرر بین‌المللی، مقامات اشغالگر جمهوری اسلامی سیاست سرکوب‌گرایانه خود را بدون پاسخگویی و در غیاب سازوکارهای بازدارنده مؤثر ادامه می‌دهند.
آنچه در زندان‌های اشغالگر جمهوری اسلامی علیه مردم احواز رخ می‌دهد، صرفاً تخلفات فردی نیست، بلکه یک سیاست سیستماتیک با هدف شکستن اراده یک ملت است. واقعیت‌ها تأیید می‌کند که شکنجه، قتل و اعدام‌ها تنها ابزاری در دست اشغالگر جمهوری اسلامی برای خاموش کردن هر صدای آزادی‌خواهی است. جامعه بین‌الملل باید فوراً برای توقف این جنایات، محاکمه مسئولان و تضمین حمایت از حقوق مردم احواز بر اساس قوانین بین‌المللی اقدام کند.