احواز با داشتن بزرگترین ذخایر آب  شرب شیرین و همچنین رودخان های  مانند کارون ، دز و کرخه به یکی از بزرگترین و حاصلخیزترین مناطق جغرافیایی بنام ایران در حوزه ی کشاورزی و شیلات بوده و همچنین تامین کننده 62٪ از کل آب شرب و اراضی کشاورزی  کشور هم میباشد. فلاتی به معنی واقعی کلمه ثروتمند که تامین کننده 42٪ مواد اولیه خوراکی و کشاوری کشور از ظرفیت های دیگر این منقطه محسوب میشود. احواز از ترکیب جمعیت نسبتا یکسانی بر خوردار است  و اکثریت ساکنان آن را اعراب تشکیل میدهند که بیش از سه هزار سال در این سرزمین سکونت دارند و زبان مادری  آنها عربی و دارای رسوم و اداب مخصوص به خود هستنند ، که تقریبآ میتوان گفت با قومیت های  ساکنان جغرافیای بنام ایران  اختلاف قومی و فرهنگی زیادی دارند.

احواز از جنوب بر کرانه خلیج عربی  و از شمال با رشته کوه های زاگرس محصور و بصورت طبیعی از فلات ایران  جدا شده است.  

از لحاظ تاریخی احواز یکی از قدیمی ترین  منطقه ی خاورمیانه محسوب میشود که پیشینه سکونت انسان در آن به 2700 سال پیش از میلاد مسیح  و شکل گیری تمدن عیلام به هزاره سوم پیش ازمیلاد باز میگردد.  

این چکیده ای از موقعیت اقتصادی ‍‍- جغرافیایی و تاریخی این سرزمین بود.

طبق اسناد موجود در کتابخانه اسناد دولتی بریطانیا در 21.04.1925 و بعداز جنگ جهانی اول احواز توسط نظام سلطنتی نوپای پهلوی اشغال و به ایران ملحق میشود .

از آن زمان مبازارت مردمی علیه اشغالگران آغاز شده که بصورت وحشیانه ای سرکوب میشود. عدم وجود رسانه ها و مراجع عادلانه قضایی این جنایت در لابه لای وراق های تاریخ مختفی ماند. اما این پایان کار نبود و دولت استعمارگر برای کنترل اعتراضات مردمی دست به جنایت بزرگتری بنام تغیر بافت جمعیتی زد. از جمله با تغیر بافت جمعیت بومی عرب احواز تا حدودی اعتراضات را سرکوب کردند و هم اینکه روحیه مهین پرستی بین ساکنان بومی را تضعیف نموده تا خطر جدی برای نظام نوپای پهلوی ایجاد نشود.  لذا در بازده زمانی یکسال بیش از نیم میلیون نفر از ساکنین بومی عرب احواز مجبور شداند به مناطق دیگری از کشور ایران مهاجرت کنند. هم اکنون با گذشت بیش از 97 سال تعداد زیادی از اعراب در شمال و شمال شرقی ایران به اجبار ساکن شدن.

 اما رژیم حاکم وقت به این هم اکتفا نکرد و طی یک پروسه ی نژادی و استعماری  اقدام به تغیر نام های شهرها و خیابانها از عربی و محلی به فارسی نمود . از آن زمان احواز به سه قسمت تقسیم و نام های مختلفی به خود گرفت. از جمله خوزستان و بوشهر و قسمتی را هم به استان کهگیلویه و بویراحمد الحاق گردید. پس از سقوط نظام محمد رضا پهلوی توسط آیت الله خمینی در سال 1357 و روی کار آمدن نظام آخوندی این پرسه عرب ستیزی در این سرزمین با شدت بیشتری دنبال شد ، که میتوان کشتار کودکان و زنان شهر محمره (خرمشهر) را بعنوان نمونه کوچک  از این جنایت ها به آن اشاره نمود .

 رژیم ایران در یک اقدام تجاوزگرانه در روز چهارشنبه ۹ خرداد تظاهرات های مسالمت امیز مردم محمره  را کاملا سرکوب کرد. در این روز  رژیم اشغالگر بیش از 800 نفر  از مردم بی گناه عرب محمره را با شلیک مستقیم گلوله به شهادت رساند ، که در بین کشته شدگان کودکان و زنان  بی گناه هم دیده می شد. نظام برای عدم جلوه دادن جنایت خود شبانه اقدام به دفن کشته شدگان میکرد و اجازه ی انتشار هیچ گزارشی در این خصوص  را به هیچ یک از  رسانه ها وقت نمیداد.

 رژیم ایران در حال حاضرو به طرق مختلف سیاست های گذشته تغیر در اقلیم جمعیتی را پیوسته دنبال میکند .  از جمله ساخت سد بر روی سرچشمه های رودخانه ها و خشک کردن تالاب ها و انسداد آبراه های کشاورزی بر روی کشاورزان و همچنین خشک کردن رودخانه ها و تغیر مسیر آب به فلات مرکزی ایران  ، همچنین عدم استخدام بومیان و سلب فرصت های اشتغال از بومیان منطقه و ترویج مصرف مواد مخدر وخشونت و حمایت از افراطی گری  در بین جوانان بوده است.

عدم رسیدگی به زیرساخت های آموزش و پرورش ،  عدم تحصیل به زبان مادری ، درمان و بهداشت  و تخریب عمدی در بخش های مهم زیر ساختی مانند کشاورزی  و صنعت  زندکی  را برای بومیان محلی دشوار کرده است . رژیم در طول این سالیان تحت عناوین مختلف اقدام به دستگیری و شکنجه ی جوانان و زنان عرب میکند و اجازه هیچ وفعالیت سیاسی وغیر سیاسی برای این قشر ممنوع و غیر قانونی بیان می نمایید. اگر به آمار زندان های احواز نگاهی بیندازیم با تعداد زیادی از فعالان و همچنین جوانان زیر سن قانونی مواجه میشویم ،  که تنها جرم انها شرکت در مراسم سنتی عربی و فعالیت های مذهبی بوده است.

 در این راستا می توان گفت که رژیم ایران برای حفظ و بقاء اقدام به سرقت منابع مادی این سرزمین غنی از نفت و گاز  نموده بصورت برنامه ریزی شده این سیاست را دنبال میکند.